Parmak emme küçük çocuklarda besleyici olmayan emme davranışlarından birisi olarak kabul edilir. Emme davranışı çok küçük bebeklikten itibaren başlayan ilkel bir reflekstir ve bebekler ağlayınca birden fazla vakit emzik verilerek rahatlaması sağlanır.
Parmak emmenin de küçük çocuklarda çoğunlukla kendi kendini uyarma, rahatlama, ruhsal ve fizyolojik gerginliği azaltma üzere fonksiyonları vardır. Çocuktan çocuğa değişmekle birlikte çocuklar büyüyüp öz-yönetimlerini kazandıkça parmak emme çoklukla 2-4 yaş ortasında sonlanır.
3 yaşından sonra da devam ediyorsa uzmana başvurulmalı
Parmak emme davranışının her vakit ruhsal sıkıntılarla birlikte gelişmeyebilir. Aile bu durumda parmak emme davranışına öteki ruhsal sıkıntıların eşlik edip etmediğini gözlemlemeli. Parmak emme davranışı bilhassa hangi vakitlerde oluyor, parmak emme davranışıyla birlikte ya da öncesi ve sonrasında çocuğun yaptığı öbür bir davranış var mı, ailenin bu davranışı gördüğü vakit nasıl reaksiyon verdiği gözlemlenmeli. Örneğin; her seferinde uyarmak parmak emme davranışını arttırabilir. Öteki ruhsal zorluklar eşlik ediyorsa ya da 3-4 yaşından sonra hala devam eden parmak emme davranışında uzmandan yardım alınmalı.
Uzun devirde ağız ve diş sorunlarına yol açabilir
Parmak emmenin uzaması durumunda birkaç tedavi seçeneği vardır. Pediatrik diş doktoru, pediatrik psikiyatr ve çocuk psikoloğu vazife almaktadır. Bunlar ağız apareyleri, parmağa takılan aletler ve davranışçı ruhsal müdahalelerin olduğu (ceza, ödüllendirme vs.) tedavilerdir. Ailelerin misyon aldığı nokta davranışçı ruhsal müdahalelerin ya da aletlerin kullanılması durumunun konutta yürütülmesidir. Uzun periyotlu parmak emme davranışı besbelli olarak ağız diş sıhhati ve yapısal sorunlarına neden olmaktadır. Parmak yapısında da tahriş ve yapısal sıkıntılara neden olduğu görülmektedir.
